De Apollomissies en de vanallengordels

De vanallengordels, ook wel stralingsgordels of deeltjesgordels genoemd, zijn twee gordels rondom de aarde die bestaan uit geladen deeltjes. Ze zijn vernoemd naar hun ontdekker, James Van Allen. De gordels zijn radioactief en daardoor een veel gebruikt (lees: misbruikt) argument tegen de ruimtevaart; er doorheen vliegen zou immers zelfmoord zijn. Hoewel deze regio’s zeker voor een extra uitdaging en een aanwezig gevaar zorgen, zijn ze niet onoverwinnelijk.

Er bestaan twee vanallengordels:

  • De binnenste gordel. Deze bevindt zich dichter bij de aarde en is ook kleiner; maar er is extremere radioactieve straling.
  • De buitenste gordel. Deze is groter en bevindt zich verder van de aarde, maar kent een zwakke straling.

Tijdens een verhoogde zonneactiviteit vormt zich soms een derde en tijdelijke gordel.

De Apollo-missies omzeilden de gevaarlijkere binnenste gordel om vanzelfsprekende redenen. Wel werd de bemanning blootgesteld aan de zwakkere straling in de buitenste gordel. Ze haastten ze zich door het zwakste deel ervan in slechts enkele minuten.

Elk van de astronauten droeg een persoonlijke dosismeter om de hoeveelheid straling die ze ontvingen vast te leggen. Het resultaat? Elke astronaut ontving gedurende de hele missie dezelfde hoeveelheid straling als één enkele CT-scan.

Credit

Afbeelding: ‘Apollo trajectory’ door AnnieMouse60 (Youtube).

Referenties